Op een dag, eind mei ...

.. Zat ik in de tuin. Gewoon midden op de dag en buiten in je eigen tuin een boekje lezen. Wat een weelde, wat een luxe. Wat een ontspanning! 

Lekker zeg, heb je je huishouden dan helemaal op orde? 

Volgende vraag graag. 

Ik lees momenteel het boek 'Scherven van hoop' van Gemma Liviero. Ik zou het boek denk ik zelf nooit gekocht hebben, maar een aantal weken geleden toen ik mijn nagels liet doen werd me gevraagd of ik het wilde lezen, omdat het zo'n prachtig verhaal zou zijn. En omdat het bijna 4 en 5 mei zou zijn leek het me een goed idee om een boek over de oorlog te gaan lezen. Ik vind het belangrijk om deze dagen niet zonder er bij stil te staan voorbij te laten gaan. 

Het boek heeft 3 verhaallijnen: die van Elsi, een meisje wat met haar moeder en zusje in het getto wordt geplaatst. Die van Wilhelm, een arts die door de gezaghebbende positie van zijn vader functies krijgt toebedeeld die hij niet kan weigeren, en Matilda, een meisje wat in een meisjeshuis terecht komt waar ze goede Duitse vrouwen opleiden. 

De levens van deze 3 komen op een gegeven moment samen, een mooi verhaal wat je echt laat nadenken over de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. 

Om nog een beetje in dat thema te blijven: op Disney + kwam de serie "A little small light" online. Een serie gemaakt over het laten onderduiken van de familie Frank waarin Miep Gies de hoofdrol vertolkt. 

Zeker de moeite waard om te kijken! 

Nog even terug over "het laten doen van mijn nagels." Dat klinkt best wel deftig. Dat is het ook eigenlijk wel, en misschien is het ook wel overbodig. De waarheid is dat ik het een heel gezellig en ontspannend halfuurtje vind. Ik tref altijd vriendelijke dames en de sfeer die er in het naaikamertje/keukentje/woonkamertje hangt is ontspannen en gezellig. En ik haal er nog eens iets weg; zo kon ik met kerst een mooi compact kunstboompje meenemen voor in de klas en nu de laatste keer ging ik met twee boeken de deur uit. En natuurlijk altijd met mooie verzorgde nagels :) 

De klas... Hoe gaat het in de klas? 

Het valt mij op aan deze groep kinderen (of is het het leerjaar van groep 4?) dat er zoveel pijntjes zijn. 'Juf ik heb hoofdpijn, juf ik heb buikpijn, juf ik voel mij niet lekker. Ik moet rustig aan doen want.. '

Ik vind het lastig hier mee om te gaan. Natuurlijk weet ik heel goed dat een kind niet zomaar buikpijn heeft, dat komt ergens vandaan. Maar ga ik verder doorvragen, dan kunnen ze geen antwoord geven. 'Ik weet het niet,' zeggen ze dan. Dan voel ik mij tekort schieten. Ik wil graag helpen, maar ik ben geen dokter en mijn vermogen om psychologische adequate vragen te stellen reikt niet ver. 

Het voelt ook niet goed om kinderen in hun verhaal af te kappen. Ze komen ten slotte niet zomaar met deze verhalen. 

Zou het een vorm van aandacht vragen kunnen zijn? Mogelijk, zeker mogelijk.  Maar dan is het wel een negatieve vorm, en dat heeft ook weer zijn weerslag op mij. Moe word ik er van. En ik wil niet moe zijn. 

Tja juf, dan zul je er toch voor moeten zorgen dat de kinderen lekkerder in hun vel komen te zitten. Mm ja, inderdaad. 

Ik ben gaan zoeken, en gaan lezen, en kwam al snel in aanraking met het boek "Klassenkracht" van Jelly Bijlsma. Ik was in de ban, ik herkende zóveel en ook zoveel van verhalen van andere collega's. 

Volgens Klassenkracht zit het in de groepsdynamiek, in het onderwaterprogramma waar jij als leerkracht niet bij kan. Althans, niet als je niet weet hóe je er bij kan komen. Want dat is dus wel mogelijk! 

Ik wil dat gaan leren. Ik wil weten hoe ik patronen in een klas kan herkennen, hoe ik ze kan doorbreken en hoe ik ze positief kan veranderen. Het boek zelf was niet genoeg, ik wil me hier echt in verdiepen. 

Dus... In september gaan we met de opleiding van start! 

Behoorlijk spannend, ik ben benieuwd wat me allemaal staat te wachten. 

Het duurt nog even voor het zover is, eerst gaan we dit schooljaar mooi afronden.