Het begin van een nieuw schooljaar

 Lichte zenuwen heb ik altijd wel, zo vlak voor een eerste schooldag van het nieuwe jaar. Gezonde zenuwen, houd ik mezelf voor. Het hoort erbij, kom op. 

Dat ik op maandagochtend 2 september dus ook al ruim vóór de wekker wakker ben is een mooie bijkomstigheid. Rustig neem ik de tijd om me aan te kleden en op te frissen, om vervolgens eerst beneden in alle rust een kop koffie te nuttigen. De kinderen slapen nog. Natuurlijk, nu ineens wel. Ik maak er gebruik van en neem de dag die ik grofweg op papier heb gekrabbeld nog eens door.  De Gynzy presentatie had ik gisteren al van moment tot moment - van lessen kun je nog niet écht spreken - in elkaar gezet. Inclusief picto's en en al. 

Gut wat vind ik het heerlijk om al mijn collega's weer te zien scharrelen. De een niet normaal bruin, de ander met een fris geknipt kapsel, de ander alsof ik ze gisteren nog gezien heb. Tevreden leg ik mijn tas naast het super nette, opgeruimde en stapeltjesvrije bureau en hang ik mijn ukelele aan de speciaal daarvoor gekochte haak. Hij is eigenlijk scheef gemonteerd, maar ach. De intentie van onze klusjesman was goed. 

De kinderen scharrelen binnen. De naamkaartjes met bolle letters worden al snel ingekleurd. Moeders positioneren hun kind en strijken de haren netjes, om vervolgens een eerste schooldag foto te kunnen schieten. Ik denk ondertussen aan mijn eigen kinderen en vraag me ineens bezorgd af of mijn moeder wel gel in het haar van mijn oudste zoon van 7 jaar heeft gedaan. Ik hoop het. Ik had hem graag zelf naar school willen brengen. Het is niet anders. Gelukkig mag mijn jongste van 4 mórgen starten in groep 1, dan ben ik er bij. 

Het zijn er 15 dit jaar. Het kleinste groepje dat ik ooit heb gehad. Ik voel meteen dat er een energie in dit groepje heerst die anders is dan vorig jaar. Ik kan me nog goed herinneren hoe mák ze waren. Hoe ik alleen maar mijn keel hoefde te schrapen om de aandacht te krijgen. Dit is anders, ik voel het. Met alleen mijn keel schrapen kom ik er niet. 

Ik prijs de kinderen als ze stil worden na mijn klapje. Ik leg meteen uit wat ik er mee bedoel; ik wil wat zeggen, dus de monden gaan dicht. Laten we proberen een kring te maken jongens. Met 15 kinderen moet dat toch lukken. 

Het lukt. Redelijk. Koen wil eigenlijk zelf een plekje kiezen en zucht erbarmelijk als ik hem wijs waar hij zijn stoel neer moet zetten. Jamie zet zijn stoel heel ver van de kring vandaan. Ik negeer het in eerste instantie en prijs de kinderen uitbundig die keurig een plekje in de kring hebben gevonden en rustig wachten totdat ik ook zo ver ben, in de hoop dat Jamie zich conformeert. Dat doet hij niet, en ik vraag hem - nee zeg hem - dat hij er ook bij moet komen. 'Kijk, Alie en Greg hebben een plek voor je vrij gehouden. Wauw wat een fijne klasgenoten zeg!' 

Jamie schuift expres langzaam naar de kring toe. Intussen voer ik een heel gesprek met mezelf; ga ik nu al meteen de consequentie aangeven? Nu al, na 10 minuten op school? Of toch even wachten? Wil ik dit gedrag? Ehm, nee. Vanuit de overdracht en van het buiten spelen vorig jaar weet ik van een aantal kinderen dat ze graag hun eigen ideeën en plannen willen uitvoeren, en niet altijd op een fijne manier. Toch hecht ik daar altijd weinig waarde aan, en wil ik de kinderen met een frisse, nieuwe blik verwelkomen en gun ik ze een nieuwe start. 

Nu gaat het er even om wat ik wil, en dit wil ik niet. 'Hou hier mee op Jamie,' zeg ik met mijn strengste stem. 'We gaan met elkaar in de kring zitten, jij ook. Want iedereen in deze klas hoort erbij. Kijk maar even mee naar het bord..' En ik begin uit te leggen wat de verschillende picto's betekenen. Hij gehoorzaamt. Mooi. 

Het is vertederend hoe ik glimlachjes terugkrijg van kinderen wanneer ik hun gewenste gedrag benoem. Tijdens het zingen hoor ik Koen poepgeluiden maken. De kinderen houden me in de gaten. Wat doet ze? Voorlopig eerst me concentreren op de akkoorden en de melodie. Koen houdt er mee op. 
Na het zingen benoem ik het wel; 'ik hoorde een kind rare geluiden maken tijdens het zingen. Heel gek, want dat wil ik niet. Gelukkig snapte dit kind het ook en stopte hij uit zichzelf. Wat fijn!' 

Mees vindt het inmiddels te spannend worden. Hij staat op van zijn stoel en ploft in de zitzak die ik expres al in de klas heb neer gezet. 'Ik vind het goed dat je daar zit Mees,' zeg ik. 'Als het weer kalm is in je hoofd kom je er weer bij.' 

Terwijl ik mezelf voorstel met behulp van een powerpoint merk ik dat de spanningsboog verslapt. Ik moet er elke keer weer aan wennen, zo aan het begin van het schooljaar. Ze zijn nog zo klein. 

Tijd om even te bewegen. Ik pak de zachte bal en we gooien hem naar elkaar over, terwijl we elkaars naam zeggen. Voor sommigen toch best even spannend. Mees loopt een paar keer naar de zitzak, maar loopt toch ook snel weer terug. 

De picto op het digibord die aangeeft dat er niet naar de wc mag worden gegaan is wel een dingetje. Er zijn bijzonder veel vragen rondom dit plaatje van een pot met een kruis erdoor. 

'Mogen we dan de héle dag niet?'

'Maar ik moet eigenlijk nu al.' 

'Ook niet als je het echt niet meer kan ophouden?'

'Juf ik moet poepen.' 

'Maar echt de hele dag niet?' 

Ik klap weer in mijn handen en tel dit keer ook af. Ik probeer de stress weg te nemen door te vertellen dat we in de pauzes naar de wc mogen gaan. En wees gerust; juf ziet het heus wel als je het echt niet meer kan ophouden. 

Mees komt weer uit zijn zitzak. 

Zo kabbelt de dag voort met veel uitleggen, veel corrigeren en ja, toch ook maar even uitleggen dat als jouw naam op het bord wordt geschreven, je teveel waarschuwingen hebt gehad. Dan moet je echt even oppassen.. Want verschijnt er een streepje achter je naam, dan betekent dat 5 minuten nablijven. 

Ik vind het niet fijn om dit al meteen de eerste schooldag te moeten uitleggen. Maar om nu van je stoel af te blijven komen om naar de kraan te lopen terwijl ik toch al een keer of 2, 3 heb gezegd dit niet te doen, gaat me te ver. 

Ik wissel de dag af met momenten van opletten, in boekjes lezen (kijken), energizers en een paar kennismakingsactiviteiten. De enige échte les die ik deze dag doe is het rekenen. Rina pakt haar schrift van me aan en beweegt met een radslag terug naar haar tafel. 

Heel langzaam praat en schrijf ik mee op het bord terwijl ik tussendoor steeds een rondje langs mijn 15 kinderen loop en ze even hier en daar bijstuur.

Net als ik denk dat ik door kan gaan naar opdracht 2 wordt ik paniekerig onderbroken; 'nee niet zo snel!' 

Oeps. 

De paardenrace op youtube zorgt voor veel hilariteit en ondertussen kan de energie er even uit worden gehobbeld en gesprongen. 

De middag had ik gereserveerd voor het knutselen van de verjaardagskalenders. Ik merk dat ik er naar uit kijk, even ontspannen, creatief bezig zijn. Ik begin moe te worden van het vele praten. 

Zouden ze we kunnen knippen? Schiet me ineens te binnen, terwijl ik een flashback van vorig jaar krijg van een stuk of 10 kinderen die hulpeloos met een verknipt geval bij me kwamen staan. 

Dat blijkt flink mee te vallen. Heerlijk wordt er geknipt, gekleurd en geplakt. Het uur vliegt om en voor ik het weet is het tijd voor de afsluiting; 'het toppertje van de dag.' 

Het wordt doodstil terwijl ik de pot met mooie gekleurde steentjes in verschillende vormen omhoog houd. 

De bedoeling is vrij eenvoudig; elke dag kiezen we een leerling uit die een steentje mag uitzoeken. Dit steentje mag je de volgende dag de héle dag bij je houden. Daarna lever je hem weer in. Als je 10 keer bent geweest, dan mag je een steentje hóuden. 

Ademloos kijken ze me aan. Wie wordt het vandaag? 

Ik weet het zelf eigenlijk ook niet. Hier had ik nog niet zo goed over nagedacht. Ik besluit ze een voor een bij langs te gaan, het antwoord zal vanzelf wel komen. 

'Ik kies mezelf,' zegt Alie. 'Ik heb heel goed opgelet en geluisterd vandaag.' Ik knik serieus. 'Dat is ook echt zeker waar.' 

Vervolgens stemt bijna iedereen op zichzelf. Ik weet het zelf ook echt niet. Ondanks het vele corrigeren was het een prima, maar doodvermoeiende dag. Ik pak de pot met naamstokjes en leg uit dat het gewoon echt te moeilijk is. Ik ga een stokje trekken. Mees is inmiddels weer op zijn zitzak geploft. Ik neem het hem niet kwalijk. Ellis kijkt inmiddels alsof ze erin zal blijven. 

 

Het stokje wat ik trek is die van Gretha. Ah leuk. Dolblij komt ze naar voren om een mooi, stervormig steentje uit te zoeken. 

'Ooh ik hoop echt dat ik morgen aan de beurt ben,' zucht Ellis. 

Inmiddels is het kwart over 2. Tijd om naar huis te gaan. Samen met de kinderen loop ik naar buiten, het zonnetje in, om daarna met mijn zwangere lijf in een stoel te ploffen met mijn benen omhoog.