Het is alweer even geleden

 Sommige hebben sporten als uitlaatklep; je even helemaal laten gaan en je grenzen opzoeken - nog die laatste paar meters, oefeningen, gewichten.. - om vervolgens heel voldaan weer huiswaarts te keren. 

Dat stukje endorfine heb ik volgens mij niet. Ik heb het in elk geval nooit echt gevonden. Ik schrijf liever. Alle opgekropte gedachten moeten er even uit. Soms schrijf ik ze op in het mooie journal naast mijn bed, en soms drop ik ze hier. Al is het wel de bedoeling om hier wat meer onderwijsgerichte belevingen te droppen in plaats van de huis,- tuin,- en keuken dingetjes. 

Nu bevindt het onderwijs zich iets verder van mij vandaan. Ze is niet helemaal weg, dat is ze nooit, maar voor de klas sta ik nu niet. Een burn-out of iets in die richting is het gelukkig ook niet. Nee, vanaf eind november - precies vlak voordat Sinterklaas aanmeerde, succes vervanger! - zit ik thuis en geef ik invulling aan mijn zwanger,- en ouderschapsverlof. 

Ik heb de dagen tot aan mijn verlof echt afgeteld. Daar voelde ik me ondertussen best schuldig over. De groep die ik voor me had schreeuwde om een leerkracht die goed geaard en bewust en vol energie de dag met ze wilde doorbrengen. Die vrolijk was en goed in haar vel zat en die in staat was om te ontdekken waar bepaald gedrag vandaan kwam. Ik was dat die maanden niet. Nu ik een poos thuis zit en een gezond dochtertje op de wereld heb mogen zetten kan ik er objectiever naar kijken. 

Vanaf september tot aan eind november heb ik voor de klas gestaan. Ik was misselijk, had ongelofelijk zere benen en was moe, zo ontzettend moe. Ik was bang voor alle dingen die mis konden gaan en haalde me de gekste en engste dingen in het hoofd die met mijn baby'tje en met mezelf konden gaan gebeuren. In deze zelfde tijd ging de gezondheid van mijn lieve schoonvader steeds verder en verder achteruit en was de angst dat hij zijn derde kleinkind - misschien wel een meisje! - niet zou mogen ontmoeten een reële geworden. Er stonden steeds meer ziekenhuisafspraken in de agenda en ik wilde zo graag helpen. En het minste wat je kan doen is aanbieden om te rijden naar het ziekenhuis, in een auto met een fijnere hoge instap en mee te kunnen luisteren naar de boodschap die de oncoloog overbrengt. Zodat wanneer je terugrijdt je met elkaar het hele gesprek nog eens uitgebreid kan analyseren. De gesprekken die eerst nog hoopvol zijn, maar steeds minder en minder strohalmpjes bevatten. Eind november luidde de analyse van mijn schoonvader, terwijl we over de ketelbrug reden; het is gebeurd. 

Dus nee, ik was niet echt bezig met het beste uit mijn groep halen deze maanden. Ik kijk meer terug op overleven. Al heb ik natuurlijk daar waar ik kon echt wel mijn best gedaan. Natuurlijk deed ik dat. 

Het is dat ik meer dan ooit realiseer hoe belangrijk het is om als leerkracht volledig 'aan' te staan. Vooral wanneer je te maken hebt met groepen die jouw rol als leider, opvoeder, moeder, zuster, mediator en o ja ook nog als didacticus zo ontzettend nodig hebben. 

Dus wanneer jij je, lieve collega, niet lekker voelt, je het idee hebt dat je niet volledig jezelf je vak kan uitoefenen, kijk dan eens waar jij je uitlaatklep kan vinden om weer tot rust te komen. Sport, schrijf, dans, praat (vooral dat laatste!) en vraag hulp. Dat is niet zwak, dat is juist ontzettend stoer en maakt je een nog betere leerkracht dan je eigenlijk al bent. 

Ons dochtertje - wat een verrassing na 2 zonen! -  is op 28 december met een ingeleide bevalling geboren. Ze heeft haar bèbe een paar keer mogen zien, voordat hij op 19 januari zijn ogen voorgoed heeft gesloten. 

Ik begon met het idee om te schrijven over mijn gitaarstruggles; een nieuw plan wat zich weer had vastgezet in mijn brein, voor de 193902e keer, zoiets. Maar ik ben toch een hele andere kant opgegaan. Blijkbaar moest dit er dus even uit... 

Ik merk dat ik weer zin begin te krijgen om aan het werk te gaan. Om weer onderdeel te zijn van een groep, van mijn collega's, van de heerlijke reuring die je op scholen nu eenmaal hebt. 

Maar het is niet voor niets dat vrouwen eerst een paar maanden thuis moeten zitten voordat ze weer aan het werk kunnen. De verstrooidheid en vergeetachtigheid die ik van mezelf al bezit heeft een behoorlijk zorgwekkende grootte aangenomen. Ik mag hopen dat dit mombrain (wat een woord) weer iets van haar normale vorm heeft teruggekregen tegen de tijd dat we in augustus weer aan het werk gaan.