Ken je dat, dat je een idee krijgt om uit te voeren en dat dat dan ook NU moet gebeuren, en niet morgen?
Dit overkomt mij regelmatig, zo ook afgelopen week.
Inmiddels ben ik al weer een poosje aan het werk in mijn vertrouwde groep 4. Na een heel lang verlof werd het na de zomervakantie toch echt wel weer tijd om aan de slag te gaan.
Poeh dat was wennen! Van vertragen, rust en zo'n beetje alle tijd van de wereld waren daar ineens 20 paar stemmen die me allemaal tegelijk nodig leken te hebben. Dat was ik even niet meer gewend!
Ineens moest het tempo omhoog. Weg rust, weg vertraging. Thuis even uitblazen was er niet direct bij. Kinderen ophalen, eten koken en de avondspits en wat daar allemaal nog meer bij komt kijken. En natuurlijk het huishouden. Mensen, het huishouden. Wat een strijd. Hoe doen anderen dit? De was helemaal bij, alles opgeruimd en ook nog schoon? Mij lukt het in elk geval niet. Het heeft ook niet helemaal mijn interesse moet ik zeggen, maar tegelijkertijd geniet ik er ontzettend van als alles netjes is en erger ik me kapot als het dat niet is. Zoals ik al zei, een strijd ;)
Terug naar de werkvloer: wat een geweldig leuk klasje hebben we! Er heerst zo'n gezellige vibe. De kinderen zijn aardig voor elkaar en denken actief mee in de klas.
Alleen...
En nu komt het...
Ze kletsen me de oren van het hoofd. Het houdt gewoon NIET op. Ze zijn zo enthousiast dat het op een gegeven moment niet leuk meer is. Op hele heftige dagen heb ik echt het gevoel gehad dat mijn aanwezigheid waarschijnlijk van geen enkel nut is geweest.
Na een instructie waarbij ik vaak de boel moest stilleggen gebeurde het vaak dat zo'n beetje de helft van de klas echt geen idee had wat, waar en hoe ze aan de slag moesten gaan. Het rijtje namen op het bord was al aardig in omvang toegenomen en zo ook mijn hoofdpijn. De gebroken nachten die er helaas nog steeds zijn werken ook niet echt mee.
Ik wilde wat anders. Ergens in mijn achterhoofd kriebelde het 'wasknijpersysteem' al een beetje. Maar ik duwde het steeds weg. Dat gedoe met knijpers heen en weer schuiven, nee niks voor mij. En ik moet gewoon nog even doorzetten; die stormingsfase is nog niet voorbij. Consequent blijven!
Vorige week had ik een nabespreking met de gedragsspecialist die voor een leerling was wezen kijken. Ze opperde om met een zichtbaar beloningssysteem te komen waar niet alleen deze leerling, maar wellicht ook de hele groep baat bij zou hebben. Ik liet het weer even achter in mijn hoofd rusten.
Tot afgelopen donderdag. Ik kon geen verhaal beginnen of er begon er alweer een te kletsen. Tot 3x toe opnieuw moeten beginnen lijkt me niet de juiste gang van zaken en ik had geen zin meer om steeds te mopperen. Je zet zo'n negatief veld aan en dat vind ik juist voor dit optimistische clubje zo jammer.
In de pauze ging ik op zoek naar wasknijpers. Met een beetje sprokkelen hier en daar had ik er 20, scheelt weer een ritje naar de Action of Wibra. In mijn andere pauze begon ik met het maken van de verschillende A4'tjes waar de knijpers aan vast konden knijpen en na schooltijd heb ik de boel gelamineerd. Ik wilde z.s.m. beginnen en aangezien ik vrijdag vrij was begon het feest op maandag.
Met grote interesse werden de 5 bordjes in verschillende kleuren gadegeslagen, van boven naar beneden:
Blauw: superdag!
Groen: wat een topdag!
Geel: oeps
Oranje: laatste waarschuwing
Rood: het is mis
Ik wilde graag de kinderen die het goed doen maar die niet veel aandacht van mij lijken te krijgen - althans dat gevoel heb ik - dat die juist zich wel gezien voelen.
''Juf wat is dat?" werd mij uiteraard al snel gevraagd. Ik begon met uitleggen. "Bij welke klasregel hebben wij nog hulp nodig?"
"Met praten!" werd er geroepen. "Er praat er 1 tegelijk!" riep de ander.
Nou, mijn punt dus.
Ik legde uit dat ik heb gezien dat de kinderen hulp nodig hebben bij de regel "er praat er 1 tegelijk, en vaak is dat de juf" en "we luisteren naar elkaar." En dat ik dat wilde doen met deze wasknijpers en bordjes. Maar hoe werkt het nou? Komt ie:
Iedereen begint met zijn knijpertje op groen; wat een topdag! Bij ongewenst gedrag (in dit geval het voor je beurt praten) zakt de knijper naar geel; oeps. Verbetert het gedrag niet, dan gaat deze nog een keer naar beneden. Verbetert het dan nog niet dan kom je in het rood en volgt er een consequentie. In onze klas is dit een deel van de pauze binnen blijven of na schooltijd nablijven. Gelukkig is daar altijd het recht van herstel en begin je weer op groen als je bijvoorbeeld in de pauze straf hebt gehad. 3 keer per dag kijk ik of er knijpertjes omhoog geschoven kunnen worden. Sta je aan het einde van de dag in het groen? Dan krijg jij een sticker. Sta je in het blauw? Dan krijg jij een sticker én een krul. Bij 10 krullen mag je even grabbelen in het leuke mandje van de juf.
Ik was echt zo benieuwd hoe dit ging uitpakken. Het werkte echt fantastisch. Er was zo'n rust, zo'n kalmte. En ik kon zonder mopperen - alleen af en toe even schuiven - mijn instructies geven. Het mooiste vond ik de kinderen die ik deze dag nauwelijks heb gehoord een podium kon geven door ze naar blauw door te schuiven en een sticker met krul te geven.
L zei aan het eind van de dag: 'gelukkig dat ik toch een krul heb juf, want ik deed super hard m'n best maar ik dacht echt dat je het niet zag!'
Ik zag je wel :)
Reacties
Een reactie posten