Het is alweer even geleden
Sommige hebben sporten als uitlaatklep; je even helemaal laten gaan en je grenzen opzoeken - nog die laatste paar meters, oefeningen, gewichten.. - om vervolgens heel voldaan weer huiswaarts te keren. Dat stukje endorfine heb ik volgens mij niet. Ik heb het in elk geval nooit echt gevonden. Ik schrijf liever. Alle opgekropte gedachten moeten er even uit. Soms schrijf ik ze op in het mooie journal naast mijn bed, en soms drop ik ze hier. Al is het wel de bedoeling om hier wat meer onderwijsgerichte belevingen te droppen in plaats van de huis,- tuin,- en keuken dingetjes. Nu bevindt het onderwijs zich iets verder van mij vandaan. Ze is niet helemaal weg, dat is ze nooit, maar voor de klas sta ik nu niet. Een burn-out of iets in die richting is het gelukkig ook niet. Nee, vanaf eind november - precies vlak voordat Sinterklaas aanmeerde, succes vervanger! - zit ik thuis en geef ik invulling aan mijn zwanger,- en ouderschapsverlof. Ik heb de dagen tot aan mijn verlof ...
