Kerst perikelen

 Met gefronste wenkbrauwen staar ik naar de kerstkleding die voor me ligt. Er waren toch veel meer herderspakken? En ik dacht dat er nog een bak ergens moest zijn met drie gewaden voor de wijzen.. De kinderen lijken zich er niet druk om te maken; enthousiast halen ze de kleden tevoorschijn die in het midden van het klaslokaal op de grond staan. De mooie blauwe doek met pailletten staat Maria wel aan, evenals de roze tuniek, die past er mooi bij. Jozef lijkt iets minder enthousiast bij het zien van de hoofddoek en tuniek die hij aan zou moeten, maar na enig aansporen van zijn medespelers gaat hij overstag. 

Ik heb een beetje onderschat hoeveel kinderen er mee zouden willen doen in het kersttoneelstuk. Jozef, Maria, 3 wijzen en 3 herders, de heraut.. Een mooi overzichtelijk clubje, een paar keer oefenen, dat gaat helemaal goed komen. 

Inmiddels heb ik een Jozef en Maria, 3 wijzen, 6 herders, een heraut en een herbergier onder mijn hoede. Allemaal stuk voor stuk vol van gespannen energie. En vol vertrouwen dat juf gaat regelen dat iedereen voorzien gaat zijn van gepaste kledingstukken. 

Er zal zit niks anders op zitten dan de vlizotrap tevoorschijn te halen en de smalle klim naar de zolder te gaan maken om toch nog te kijken of er nog verkleedkleren te vinden zijn. Misschien achter de verschillende open haardjes en kleuterstoeltjes. Mijn voet doet nog steeds pijn van de val van de trap een paar weken eerder, misschien zou een van de stagiaires het voor me willen doen.. 

Met een "juf, zullen we nog een keer oefenen?" word ik uit mijn gedachten getrokken. Ik kijk naar de klok. Het loopt tegen drieën, de school was om kwart over 2 uit. Met de toneelspelers zou ik een paar keer na schooltijd nog even oefenen. Met een schuin oog op de vele glitters die in mijn lokaal zijn neergestreken op de vloer, stoelen en sommige wat in mijn kleding en haar schud ik van nee. "De volgende keer gaan we in de kerk oefenen," kondig ik aan en ik bonjour ze allemaal de deur weer uit, om meteen daarna de bezem te pakken en de glitters te gaan bestrijden. 

Een week later - weer op vrijdagmiddag, na schooltijd - sta ik met mijn theatergezelschap voor de deur van de Katholieke kerk. De sleutels van deze kerk zijn mij in bruikleen gegeven, en nadat ik de kinderen heb gesommeerd om niet te gaan rennen in de kerk - in de eerste plaats omdat het een huis van eerbied is en in de tweede, niet onbelangrijke plaats dat ik als de dood ben dat ze iets kapot maken - open ik de deur. De ietwat muffe lucht die ons in het gezicht slaat verraad dat er in deze kerk geen erediensten meer worden gehouden. Triest, om te bedenken dat het aantal leden dusdanig is teruggelopen dat het te kostbaar is om de grote kerkzaal te verwarmen. In plaats daarvan worden de diensten in een van de kleinere zaaltjes gehouden. 

"Juf, waar is het licht?" 

"Juf, ik hoor wat!"

"Juf wat zit daar op de muur? Volgens mij is het een vleermuis juf." 

"Dit is het lichtknopje! O nee toch niet.."

"Doet het licht het niet?"

"Volgens mij is het toch een grote spin juf."

"Ik heb het koud."

"Juf waarom hebben we geen licht?"

"Of is het toch wel een vleermuis?"

"Ik vind het eng juf."

"Gaan we nog beginnen?"

"Waar is het licht juf?"

"Volgens mij staat daar iemand..."

"Waar is de wc?" 

"Juf wil je kijken of het een grote spin is of een vleermuis?" 

"O nee, er staat toch niemand." 

Goed, ideaal is het nog niet. Het lichtknopje is onvindbaar en de donkere hoeken van de ruime kerkzaal zijn voor veel kinderen beangstigend. Maar het podium is groot genoeg en alle ouders en verdere familieleden zullen met gemak in de banken passen. Ik begin met het klaarzetten van de stoelen voor de kinderen die op hun beurt moeten wachten en zodra de kinderen zien dat ik op mijn gemak ben ontspannen ze en doen ze redelijk braaf wat ik van ze vraag. 

Na 2 keer het stuk te hebben doorlopen kan ik tevreden constateren dat het ergens op begint te lijken. Met dank aan de stagiaire uit groep 3, die de kinderen op maandag en dinsdag heeft ingeprent niet met hun rug naar het publiek te gaan staan en dat Maria best iets vermoeider mag kijken tijdens de zoektocht naar een plek om te overnachten. 

"De ontbrekende kerstkleding is gevonden!" Blij en opgelucht dat dit probleempje is opgelost - en dat ik zelf die enge trap niet op hoef - bedank ik onze stagiaire hartelijk en breng ik de gevonden plastic kratten naar mijn lokaal. 

De wijzen, de herders, een kroon die voor Herodes zou kunnen zijn, mirre, wierook, goud. Het is er allemaal. Tot mijn verrassing ontdek ik ook nog een heel set witte gewaden met zilveren en gouden slingers; de engelen. Mmm... Voor volgend jaar... Een koortje van engelen... 

Op parro deel ik mee aan de ouders dat ze niet meer op zoek hoeven naar jute zakken en andere kleden waar ze 3 gaten in moeten knippen en dat de kinderen op donderdagmiddag - de dag van de kerstviering - hun kleding mee naar huis krijgen, zodat ze geschminkt en wel in de kerk kunnen verschijnen. 

Een ouder bericht me nog licht paniekerig naar wat ik bedoel met 'geschminkt en wel'. Gelukkig kan ik haar gerust stellen. 

Op donderdagmiddag 22 december is mijn lokaal een explosie van lego, kleurplaten, klei en gewaden en accessoires in uiteenlopende stijlen. 

Mijn theatergezelschap uit groep 3, 4 en 5 komt om de beurt bij me om zich vervolgens als een echte acteur door mij te laten aankleden. Vol trots nemen ze hun bundeltje kleding onder hun arm mee naar huis. Met het voetbaltenue incident in mijn achterhoofd schrijf ik op wie er wat mee naar huis heeft genomen, zodat we die stress hopelijk kunnen voorkomen. 

Na schooltijd vertrekken we met een klein groepje collega's naar de kerk om alles verder klaar te zetten. Het lichtknopje blijkt achter de deur in de gang naar de andere zaaltjes te zitten. 

Voor de verandering doet de beamer installatie het meteen en vol verwondering zie ik die koude, lege kerkzaal van vorige week veranderen in een warme, uitnodigende plek waarin de zelfgemaakte knutselwerkjes van de kinderen de boventoon voeren en de lichtjes in de potjes op het podium zorgen voor een sfeervolle gloed. Het geïmproviseerde toneeldecor op het podium ziet eruit alsof het uit een filmscene komt met de kunstschapen en kippen die door een behulpzame ouder zijn gebracht. 

Het is donderdagavond, half 7. Ik hoor eigenlijk al in mijn auto te zitten. In plaats daarvan sta ik in de aula van een andere kerk te luisteren hoe het Ere zij God wordt ingezet onder begeleiding van een klein orkest. De kerstviering van de school van mijn zoontje is bijna afgelopen, ik moet me haasten om op tijd te kunnen zijn bij de kerstviering van mijn eigen school. 

Eenmaal bij de garderobe - met tegenzin heb ik me uit de kerkbank gehesen - kan ik het niet laten om nog even te blijven luisteren naar het mooie lied. 

Met de melodie van het Ere zij God wankel ik op mijn veel te hoge hakken in de regen naar mijn auto om vervolgens rechtstreeks naar de Katholieke kerk te scheuren. Ik probeer zo onopvallend mogelijk de kerk binnen te sluipen om voorin bij mijn theatergezelschap neer te strijken. Ze zijn blij me te zien en willen me eigenlijk allemaal apart even groeten. Met een 'sst, kijk naar het podium' probeer ik ze te kalmeren. 

Eindelijk is het dan zover, het kerstverhaal. Vol trots lopen de kinderen in hun prachtige kerstkleding - geschminkt en wel - het podium op om plaats te nemen op hun stoelen. Ik pak het script en de microfoon en begin voor te lezen, terwijl de kinderen hun rol vervullen en ondertussen mij in de gaten houden voor een bevestigend knikje. 

Ik ben moe, en toe aan vakantie. Mijn voeten knellen in mijn te hoge hakken. Mijn krullen zijn door de regen verlept. De afgelopen weken waren druk en vol, maar op momenten als dit besef ik weer ten volle waarom ik het vak van leerkracht zijn zo heerlijk vind. 

De kinderen krijgen na afloop een lovend applaus, en ik klap uitbundig mee.