Een verhaal over het opstarten van een project

Met een licht en tevreden gevoel open ik de deur van mijn klaslokaal. Het duurt even voordat ik goed contact heb met het licht. De ene keer reageert het op de afstandsbediening en de andere keer op het touchscreen geval wat er naast hangt. 

De instructietafel vertelt het verhaal van een drukke week waarin de uren na schooltijd in het teken van de rapportgesprekken stonden. Stapeltjes dicteeschriften, rekenwerkboeken en automatiseringsbladen sieren de tafel. Hier en daar zie je een glimp kleur er tussendoor piepen; knutselblaadjes die de la met gekleurd papier niet hebben bereikt. 

Ik pak de stapels met schriften op en leg deze weer terug in de lades achterin de klas. Volgende keer weer beter. Ik ben blij dat de rapportgesprekken klaar zijn. Het zijn goede gesprekken geweest waarin de neuzen weer dezelfde kant op zijn gezet. 

Zittend op de bureaustoel en wachtend tot de computer is opgestart staar ik naar het planbord. "Start projectweek". Het schoolbrede project rondom landen gaat vandaag van start. Door de bomvolle weken die achter ons liggen heeft niemand het opgepakt hier een spetterende opening voor te verzorgen. De wil was er wel, de tijd simpelweg niet. Vandaag start iedereen in zijn eigen groep, om vervolgens creatief aan de slag te gaan waarmee we de school in no-time in het thema 'landen' zullen onderdompelen. 

Ik ga altijd aan van dit soort projecten. Maar ook ik zat tot aan mijn haarwortels vol in de tijd. De opdrachten rond de studie vragen tijd en aandacht en bovendien; augustus - de maand waarin alles ingeleverd moet zijn - komt met rasse schreden dichterbij. Daarnaast ben ik al betrokken bij de viering rond Pasen en de afsluiting van dit project. Ik vind het vervelend dat het me niet is gelukt om voor de klas een gave, spetterende opening  - wij doen Frankrijk - te plannen. Misschien toch een bepaalde vorm van perfectionisme, peins ik. Hoewel de stapeltjes die ik net heb opgeruimd toch van een ander verhaal getuigen. 

Erop vertrouwend dat mijn creatieve geest het uiteindelijk wel van me zal gaan overnemen  zet ik de presentatie van deze dag klaar en loop ik naar de keuken. Mijn trouwe, nooit teleurstellende vriendin Pinterest had me in ieder geval op het idee gebracht om met behulp van tijdschriften de Franse vlag te gaan maken. Plaatjes knippen in de kleuren blauw, wit en rood, daar zouden ze wel een tijdje zoet mee zijn. 

'Hé wat een mooie kat.' Saskia begint blij haar derde kattenplaatje uit te knippen. Het stapeltje met mooie plaatjes begint al aardig te groeien.

 'Prachtig,' bevestig ik. 'Probeer je nu ook weer even wat plaatjes in de goede kleur te vinden?' 

De opdracht met de tijdschriften is een hit. Er wordt driftig gebladerd, gejuicht als ze een rode of blauwe pagina vinden en vervolgens gedreven geknipt. 

Saskia is niet de enige die een stapeltje met mooie plaatjes voor zichzelf bewaard. Hier en daar verschijnen op hoeken van tafels de meest verrassende afbeeldingen: voetballers, bloemen, kikkers, foto’s van mooi opgemaakte ogen, etc. 

'Juf, kijk eens?' Mees staat voor me met een levensgroot uitgeknipt gezicht. In de ogen heeft hij twee gaten geknipt zodat hij het als een echt masker kan gebruiken. Zijn Franse vlag is in geen velden of wegen te bekennen. 'Wow, ik dacht even wie staat er nu voor me?' zeg ik en ik begeleid een grinnikende Mees terug naar zijn plek. 

Hij is niet de enige die wat moeite heeft zich op zijn taak te focussen. Voorin rollen Nico en Karel over de grond van het lachen; lol om de vele grappige plaatjes die ze in de tijdschriften tegen komen. 

Ik baan me een weg door de snippertjes papier die overal liggen en plof op mijn bureaustoel. 

Na een korte surfsessie vind ik wat ik zoek; letters die ik als een kleurplaat kan uitprinten. Ik kopieer, plak en print net zolang totdat ik het woord 'bonjour' kan vormen. 

De letters deel ik eerst uit aan Mees, Nico en Karel. Het duurt niet lang of ook Saskia staat bij me. Haar vlag is prachtig geworden. Trots staat ze samen met John bij me. 

‘Een prachtige vlag hoor! Wat een teamwork,’ prijs ik ze. 

‘Vind je onze ook mooi juf?’ hoor ik Sanne prompt.

Ik knik blij en geef haar in het voorbijgaan een aai over haar hoofd. 

De vlaggen worden me in rap tempo aangereikt en gewapend met de schilders plakband loop ik door de school om de vlaggen op te hangen.

Kinderen uit andere groepen kijken goedkeurend mee. Bert uit groep 5 begint over zijn vakantie in Frankrijk te vertellen.

Het idee om de ouders te vragen vakantiefoto’s te sturen komt bij me binnen, net als het idee om volgende week croissantjes te gaan bakken. 

Tevreden hang ik de laatste vlag op, met inmiddels een creatieve geest die op volle toeren draait.